“อื้อ…อื้อ”
ซองยอลพยายามหลบหนีริมฝีปากหนาที่รุกล้ำเขา แต่ก็หนีไม่ได้ร่างสูงผละริมฝีปากออกจากซองยอล
“..หึ อ่อนหัด”
“ปล่อย! ปล่อยฉันไปเดี๋ยวดี
ไอ้สารเลว”
ซองยอลวาดวงแขนเรียวตบลงไปบนหน้าซีกขวาของมยองซูอย่างแรง
ใบหน้าของชายหนุ่มเริ่มขึ้นเป็นริ้วแดงจากรอยนิ้วมือของซองยอล ซองยอลไม่รู้หรอกว่ายิ่งทำแบบนี้อารมณ์ของร่างสูงก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น
“แกกล้าตบฉันเหรอ”
มยองซูวาดมือหนาตบเข้าไปที่หน้าของซองยอลจนหน้าหัน
เลือดที่มุมปากของซองยอลค่อยๆไหลซึมออกมา
นี้มันอะไรกันเขามาทำงานนะไม่ได้จะมาให้ล่วงเกินเขาอย่างนี้ ‘สกปรก’
“ผมไปทำอะไรให้คุณ!”
ซองยอลหันหน้ามาถามเสียงดัง
ขมวดคิ้วเป็นเชิงสงสัย
“…หึ…แกไม่ได้ทำหรอกแต่น้องแกทำ”
มยองซูเข้าคว้าเอวของซองยอลให้ลุกขึ้นจากพื้นแล้วเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงหนา
ซองยอลเจ็บไปหมดเจ็บทั้งตัว เจ็บทั้งใจนี้เขากำลังจะเจอกับอะไร
ผู้ชายตรงหน้าเขาคนนี้มีปัญหาอะไรกับแดยอลถึงมาลงที่เขา หรือว่าที่ผ่านมาทั้งหมด
เรื่องราวทั้งหมดมันจะเป็น……แผน ซองยอลฉุกคิดได้ว่าเรื่องทุกอย่างมันเร็วและง่ายเกินไปมันคือแผนที่วางไว้แล้วต่างหากแดยอลหลอกเขา!
ให้มาที่นี้ให้มาเจอเขาคนนี้คนตรงนี้ที่ทำร้ายเขา!
“ปล่อยๆผมไป ผมขอร้อง..ฮึก”
ซองยอลน้ำตารื้นตอนนี้เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะอยู่ในโหมดอารมณ์ไหนดีทุกข์จากการโดนทำร้าย
หรือเสียใจจากการโดนหักหลังกันแน่ ซองยอลพยายามลุกขึ้นจากเตียงเพื่อหนี
แต่สู้แรงโถมตัวของร่างสูงไม่ได้
“จะไปไหนเหรอ
ฉันไม่ปล่อยแกไปง่ายๆหรอก….หึ….วันนี้มึงต้องเป็นของกู”
ประโยคสุดท้ายมยองซูโน้มตัวลงกระซิบข้างหูซองยอลเพื่อให้ซองยอลได้ยินชัดขึ้น
มยองซูใช้มือหนาเชิดหน้าเรียวแล้วแสยะยิ้มให้อย่างผู้ชนะ
มยองซูโน้มตัวลงจูบซองยอลอีกครั้งอย่างรุนแรง
“อื้อ…ปล่อย..”
ซองยอลพยายามขัดขืนแต่เขาไม่สามารถสู้แรงของมยองซูได้จริงๆ
เหนื่อยเขาเหนื่อยมากไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือขึ้นปกป้องตัวเองแล้ว เขาจะโดน ‘ข่มขืน’ ใช่ไหม? ไม่นะไม่ กับผู้ชายด้วยกันไม่เอาซองยอลไม่….ฮึก มยองซูผละออกจากริมฝีปากบางของซองยอล
มือสากของร่างสูงค่อยเลื่อนเข้าไปใต้เสื้อตาข่ายบางของซองยอลอย่างถือวิสาสะ
มือหนาค่อยๆลูบไล้ไปตามตะเข็บเสื้อของร่างบาง ตอนนี้สมองของซองยอลเบลอไปหมด
“ฮึก…อย่า”
ซองยอลเสียงแผ่ว น้ำตารื้นอยู่ที่ขอบตาตอนนี้ไม่สามารถอัดอั้นได้อีกต่อไปแล้ว
น้ำตาใสไหลอาบแก้มขาวของซองยอล
มยองซูเลิกเสื้อของซองยอลขึ้นจนเผยให้เห็นผิวขาวนวลของร่างบาง
ซองยอลพยายามดึงเสื้อของเองลงเขาพยายามขัดขืนทุกอย่าง
“รำคาญชะมัด…”
มยองซูคว้าเชือกสีแดงที่วางอยู่บนหัวเตียงลงมามัดมือของซองยอลเขาใช้แขนข้างเดียวรวบมือของซองยอลขึ้นเหนือหัวแล้วมัดไว้กับหัวเตียง
ดีที่เขาวางแผนไว้ก่อนให้ซองกยูเตรียมเชือกไว้ให้เผื่อซองยอลจะขัดขืนแล้วเขาก็ได้ใช้มันจริงๆ
“จะ…เจ็บปล่อยนะ”
มยองซูไม่ได้สนใจเสียงของซองยอลเลยแต่เขากลับมาสนใจกับร่างบางตรงหน้า
กลิ่นหอมของซองยอลช่างยั่วยวนเขาเหลือเกิน หึ.. มยองซูก้มลงดูดและเม้มเนินอกขาวของซองยอล
ลิ้นเรียวตวัดเกี่ยวหยอกล้อเล่นกับยอดอกของซองยอล มืออีกขางของเขาก็ไล้จากหน้าอกขาวของซองยอลลงไปที่กางเกงของซองยอล
แม้ว่าซองยอลจะไม่เต็มใจแต่ก็ปฏิเสธธรรมชาติไม่ได้ว่าตอนนี้กลางกายของซองยอลก็ชูชันแข่งกับอารมณ์ของเขาเช่นกันและมันทำให้มยองซูพึงพอใจ
“อะ…อื้อ..ไม่เอา”
มยองซูค่อยๆรูดซิปกางเกงของซองยอลออกช้าๆเผยให้เห็นแก่นกายของซองยอลชัดเจนยิ่งขึ้น
ซองยอลขยับขาหนีบเข้าหากัน บ้าไปแล้วตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครทำอย่างนี้กับเขา
มยองซูจับขาของซองยอลให้แยกออกจากกัน มยองซูค่อยๆดึงกางเกงของซองยอลออกชั้นในสีขาวของซองยอลกับเนื้อตัวที่บิดไปตามแรงอารมณ์ของอีกคนกระตุ้ยอารมณ์ของมยองซูได้เป็นอย่างดี
“พอเถอะ…อ้ะ”
มยองซูก้มลงกัดแก่นกายของซองยอลอย่างแรง
เจ็บ ซองยอลมีแต่คำนี้ในสมอง มยองซูหยัดตัวลุกขึ้นยืนแล้วถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด
ซองยอลเบนหน้าหนีภาพตรงหน้าของตัวเอง ร่างกายของมยองซู น่ารังเกียจ ฮึก
“ทำไมรังเกียจเหรอ จะรังเกียจผัวตัวเองเหรอ?”
มยองซูนั่งลงแล้วจับขาซองยอลแยกออกแล้วถอดชั้นในสีขาวของซองยอลเผยให้เห็นแก่นกายของซองยอลที่ขยายได้ขนาด
มยองซูใช้นิ้วไล้ไปตามร่องบั้นท้ายซองยอลเพื่อเพิ่มความเสียว
ซองยอลทำหน้าเหยเกด้วยความเสียวที่มยองซูมอบให้ซองยอลไม่อยากเป็นแบบนี้แต่ความจริงคือไม่สามารถต้านทานความต้องการของตัวเองได้อีกต่อไป
มยองซูค่อยๆสอดนิ้วเรียวของตัวเองเข้าไปในช่องทางรักของซองยอล
มยองซูค่อยๆขยับนิ้วเข้าไปในช่องทางที่รัดตอด
“อ่า…”
มยองซูครางออกมาอย่างพอใจ
“จะ..เจ็บเอาอะ..ออกไป”
ซองยอลรวบรวมพลังที่มีทั้งหมดพูดออกมา แต่เสียงแผ่วนั้นไม่ได้อยู่ในความสนใจของมยองซูเลยแม้แต่น้อยเขายังคงสนุกไปกับการแกล้งร่างบางที่นอนบิดไปบิดมาด้วยความเสียว
ตอนนี้แก่นกายของมยองซูเองก็ชูชันเต็มที่ มยองซูค่อยๆอ้าขาของซองยอลออกแล้วขยับตัวเข้าไประหว่างขาของซองยอล
มยองซูจับแก่นกายของตัวเองสอดเข้าไปในช่องทางรักของซองยอล โดยไม่มีการเบิกทางใดๆต่อทั้งสิ้น
“โอ้ย..ฮึก….เจ็บซองยอลไม่เอาเอามันออกไป”
ซองยอลบิดตัวและเม้มปากเป็นเส้นตรงด้วยความเจ็บปวด
มยองซูค่อยขยับเข้าออกเป็นจังหวะช้าแล้วค่อยๆเร่งจังหวะขึ้นเรื่อย
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วทั้งห้อง
ซองยอลบิดตัวไปมาที่ขอบตาก็มีน้ำตาใสไหลลงมาอาบแก้มอีกครั้ง ครั้งเพราะเขาเจ็บ
เจ็บมาก เจ็บมากที่สุด ซองยอลไม่อยากอยู่ที่นี้แล้ว
“จะ..เจ็บพอ”
“…อ่า ก็ทำให้เจ็บ”
นี้เป็นครั้งแรกที่มยองซูตอบซองยอลแต่ก็แค่เพียงสั้นจังหวะเสียงเนื้อกระทบกันยังคงดังขึ้นและถี่ขึ้นเรื่อย
“โอ้ยย อึก อื้ออ”
“อ้า..อืม”
มยองซูส่งเสียงครางออกมาด้วยความพอใจ เขาใกล้แล้ว
ใกล้แล้ว ซองยอลก็เหมือนกันเขาเงยหน้าขึ้นเพื่อปลดปล่อยความเสียวซ่านทางด้านหลัง มันไม่ควรเป็นแบบนี้ซองยอลนายไม่ควรมีความสุข! มยองซูกระตุกตัวสองสามทีแล้วเขาก็ปลดปล่อยน้ำอุ่นในช่องทางด้านหลังของซองยอล
ซองยอลก็เสร็จตามมยองซูมาทีหลังน้ำรักของซองยอลเปรอะเต็มหน้าท้องของอีกคน
เสียงหายใจหอบถี่ของทั้งสองยังคงดังก้องอยู่ในห้อง มยองซูยังไม่ได้ถอดแก่นกายของเขาออกจากตัวของซองยอล
สภาพของซองยอลตอนนี้เหมือนกับเพิ่งผ่านสมรภูมิรบมายังไงอย่างนั้น
เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยช้ำ มีรอยริ้วของมยองซูอยู่ที่แก้ม
ปากซองยอลถูกเกาะด้วยเลือดที่แห้งกรังแล้ว
“เอาออกไป..”
ซองยอลพูดเสียงเนิบๆ
น้ำตาที่คิดว่าจะให้มยองซูเห็นอีกแล้ว
มันกลับไหลออกมาตามความรู้สึกเสียใจเขาไม่สามารถสกัดกั้นน้ำตานั้นไว้ได้
“คิดเหรอว่าฉันจะทำแค่นี้..”
มยองซูยังคงบรรเลงบทรักไปกับร่างกายของซองยอลตลอดทั้งคืน….
